Tożsamość DDA

[Socjopatka]

Przyszłość ludzkości to dzieciństwo (J.Konrad Stettbacher)
Dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej zaburza prawidłowy rozwój dziecka. Jako źródło stresu i frustracji oraz nieprawidłowości w zakresie funkcjonowania społecznego powoduje różnorakie przekształcenia w osobowości. Najczęściej typuje się: trudności w swobodnym dostosowaniu się do ról społecznych, samokrytykę, bariery w przeżywaniu radości i spontaniczności, nadmierne poczucie kontroli, niskie poczucie wartości, odizolowanie i strach przed ludźmi, skrajne postawy życiowe, zachowania komplusywne i popadanie w uzależnienia, nerwicę, poczucie winy, wstydu, lęku (Woititz G. Janet, Dorosłe dzieci alkoholików).
Teoria tożsamości społecznej wywodząca się ze szkoły bristolskiej (A. Bikont, Tożsamość społeczna w świetle prac H. Tajfela i J. Tunera) mówi, że dziecko alkoholika funkcjonując na poziomie tożsamości społecznej percepuje siebie i innych w ramach społecznych kategorii - za wszelką cenę będzie dążyć do akcentowania podobieństw między członkami tej samej grupy i różnic między nimi a członkami innych grup. Członkowie grupy nie reagują na siebie i na innych jak na jednostki z indywidualną historią, ale jak na elementy wspólnej charakterystyki grupy. Podobieństwo stylu życia, wzorów konsumpcyjnych i poglądów, które ma tendencję wzrostową, scala grupę i umiejscawia ją w kontrze do reszty społeczeństwa. Zrzeszona, czy to w sposób formalny czy nieformalny, grupa DDA, w pewnym sensie czyni swoich członków wolnymi, bo mogą się w niej realizować przy pełnej akceptacji, wynikającej w dużym stopniu ze świadomości problemu. Jednocześnie jednak stają się od niej zależni i odcięci od reszty.
Czy jest to granica, która okrutnie odcina DDA od reszty społeczeństwa?